Struktura rodzinna przeszła istotne zmiany na przestrzeni lat, nie jest już odzwierciedleniem tej z poprzednich pokoleń. W minionym czasie dziedzictwo wychowawcze, składające się z wiedzy, postaw, przekonań i metod interakcji rodziców z dziećmi, było kluczowe. Zmieniające się społeczeństwo wpływa na ewolucję wiedzy oraz stylów wychowania, co skłania do ciągłego uczenia się i doskonalenia umiejętności rodzicielskich.
Szereg powodów przemawia za tym, że wsparcie psychopedagogiczne dla opiekunów i rodziców jest niezbędne. Przede wszystkim błędne przekonania dotyczące wychowania często obecne są u opiekunów, podobnie jak negatywne doświadczenia z dzieciństwa i traumy. Po drugie, zmieniający się dynamicznie świat społeczny stanowi dla dzieci wymagające środowisko rozwoju. To stawia przed opiekunami nowe wyzwania, ale jednocześnie otwiera drzwi do nowych możliwości oraz narzędzi służących wsparciu, takich jak warsztaty kompetencji rodzicielskich czy Asystent Rodziny. Kolejnym argumentem za podnoszeniem kompetencji rodzicielskich jest coraz bardziej skomplikowany kontekst społeczny, w którym dzieci rosną, z nowymi subkulturami, zagrożeniami online i innymi elementami.
Rola opiekuna w życiu dziecka jest wielowymiarowa, obejmując troskę o zdrowie, edukację, bezpieczeństwo czy też stymulowanie rozwoju. Zdaniem Kadeli i Kowalczyka (2013), niski poziom kompetencji społecznych, w tym rodzicielskich, może prowadzić do konfliktów i przemocy w rodzinie. Brak umiejętności wychowawczych może skutkować zaniedbaniami emocjonalnymi dziecka, negatywnie wpływając na jego rozwój, relacje społeczne i poczucie własnej wartości. Jak pokazuje praktyka psychologiczna, osoby pochodzące z rodzin, gdzie nie dyskutowano o uczuciach, mają problemy z rozmową na ten temat w dorosłym życiu.
Dzieci pozbawione wsparcia emocjonalnego ze strony rodziców są często ofiarami agresji rówieśniczej (Giza-Poleszczuk i in., 2011). Podkreśla to znaczenie umiejętności rodziców w zapobieganiu byciu sprawcą lub ofiarą takowej przemocy. Dlatego ważne jest rozwijanie tych umiejętności, by skutecznie chronić dziecko w świecie społecznym (Rigby, 2008).